Pacjenci z chorobami neurologicznymi różnią się od innych rodzajów pacjentów. Ponieważ ich problem dotyczy układu nerwowego, są one bardziej podatne na rozwój pewnych rodzajów problemów. Zaletą neurologicznego OIOM jest to, że lekarze i pielęgniarki mają specjalistyczne szkolenia, które pozwalają im lepiej rozpoznawać i radzić sobie z takimi problemami, kiedy się pojawiają.
Hiponatremia
Choroby neurologiczne mogą powodować uwalnianie hormonów, które zmieniają stężenie sodu we krwi, co jest znane jako hiponatremia. Jest to problematyczne, ponieważ niskie stężenia sodu we krwi mogą powodować wyciek płynu do tkanki mózgowej i pogarszać obrzęk i obrzęk. Istnieją dwie główne drogi, w których uszkodzenie mózgu prowadzi do hiponatremii: zespołu nadmiernego wydzielania hormonów moczopędnych (SIADH) i zespołu wyniszczenia soli mózgowej (CSWS).
SIADH w rzeczywistości jest powiązany z nieprawidłowo wysokim poziomem wody w organizmie, a CSWS faktycznie powoduje nieprawidłowo niski poziom sodu w ciele. Innymi słowy, podczas gdy dwa problemy mogą powodować podobną wartość laboratoryjną, w rzeczywistości są one zupełnie inne i wymagają odmiennego traktowania.
Zakrzepica żył głębokich
Istnieją trzy główne czynniki ryzyka rozwoju zakrzepicy: staza, uszkodzenie naczyń krwionośnych i nadkrzepliwość.
Staza oznacza po prostu, że niewiele się ruszasz.
Właśnie dlatego samoloty zachęcają pasażerów do wstawania teraz podczas długich lotów i chodzenia po kabinie. Zbyt długie pozostawanie może spowodować tworzenie się skrzepów krwi w żyłach nóg. Jeśli te skrzepy oderwą się od nóg, mogą unieść się do płuc i spowodować zagrażający życiu zator płucny.
Uszkodzenie ściany naczynia krwionośnego może również powodować powstawanie skrzepów, tak jak w przypadku rozwarstwienia tętnic. Wreszcie, niektórzy ludzie mają krew, która jest szczególnie podatna na tworzenie skrzepów i dlatego jest zwiększone ryzyko zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej.
Pacjenci z neurologicznymi OIOM są szczególnie podatni na rozwój zakrzepów. Z powodu natury swojej choroby, ludzie, którzy są sparaliżowani lub śpiączki, nie poruszają się. Co więcej, niektóre ofiary udaru miały udar niedokrwienny, ponieważ mają krew podatną na tworzenie skrzepów. Ofiary urazów głowy mogły doznać dodatkowego uszkodzenia ścian naczyń krwionośnych.
Kolejnym komplikowaniem tego problemu jest pytanie, co zrobić, jeśli ktoś rozwinie zakrzep krwi, gdy przebywa na oddziale intensywnej terapii, aby wykrwawić się w mózgu. Na przykład, krwotok podpajęczynówkowy był związany z bardzo wysokim ryzykiem zakrzepicy żył głębokich. Zakrzepy zazwyczaj zapobiega się poprzez podawanie leków przeciwzakrzepowych takich jak heparyna, ale leki te mogą pogarszać krwawienie. Jak zarządzać tymi konkurencyjnymi zagrożeniami może być trudna decyzja.
Aspiracja
W sytuacji zagrożenia lekarze uczą się koncentrować się na ABC – klatce piersiowej, oddychaniu i krążeniu. Najważniejsze z tych rzeczy to drogi oddechowe.
Jeśli nie są otwarte przejścia, które pozwalają nam oddychać, nic nie ma znaczenia. Nawet bicie serca ma często mniej bezpośrednie znaczenie. Wdychanie czegoś do płuc, które nie jest przeznaczone do tego celu, jest nazywane aspiracją i może doprowadzić do poważnych infekcji.
Większość z nas robi małe rzeczy co godzinę, aby nasze drogi oddechowe pozostały otwarte. Proste nieświadome działanie połykania śliny, na przykład, zapewnia, że bakterie z naszych ust nie dostaną się do naszych płuc i nie zakwitną w zapaleniu płuc. Czasami wzdychamy, by zapaść w małe regiony naszych płuc. Jeśli czujemy łaskotanie w gardle, kaszlimy.
Osoby, które uszkodziły nerwy sterujące ścianą klatki piersiowej, przeponą, językiem lub gardłem, mogą mieć problemy z wykonywaniem prostych, nieświadomych czynności. Ktoś w śpiączce też nie może robić żadnej z tych rzeczy. Na oddziale intensywnej terapii rzeczy te są wykonywane przez techników i pielęgniarki za pomocą technik takich jak odsysanie, terapia oddechowa i indukcja sztucznego kaszlu.
Infekcja
Oddziały intensywnej opieki znajdują się pod opieką najbardziej chorych chorych osób. Oznacza to również, że na OIOM często znajdują się najtwardsze i najbardziej niebezpieczne bakterie. Ze względu na częste stosowanie silnych antybiotyków w oddziałach intensywnej opieki medycznej niektóre z tych bakterii ewoluowały, aby przeciwstawić się antybiotykom, co sprawia, że infekcje są szczególnie trudne do leczenia.
Personel medyczny jest przeszkolony do stosowania wszelkich środków ostrożności w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się infekcji, w tym mycia rąk, a czasem także fartuchów i masek. Jednak żaden środek ostrożności nie działa w stu procentach czasu, a czasem zakażenia rozprzestrzeniają się pomimo tych środków ostrożności. Z tego powodu personel medyczny dokładnie obserwuje pacjentów pod kątem objawów zakażenia. Co więcej, podejmowane są próby przeniesienia pacjenta do mniej zjadliwej lokalizacji, takiej jak normalna posadzka szpitalna, tak szybko, jak to jest racjonalnie możliwe.
Ostry stan splątania
Ostry stan splątania, znany również jako delirium lub encefalopatia, jest jedną z najbardziej niepokojących rzeczy, jakich pacjenci lub ich bliscy doświadczają w szpitalu. Niestety jest również jednym z najczęstszych. Aż 80% zaintubowanych pacjentów na OIOM doświadcza tego stanu. Osoba staje się zdezorientowana tym, gdzie się znajdują, o której godzinie i co się dzieje. Mogą nie rozpoznawać przyjaciół lub rodziny. Mogą halucynować lub stać się paranoikiem. Czasami prowadzi to do prób ucieczki ze szpitala lub wyciągnięcia probówek i IV koniecznych do utrzymania pacjenta przy życiu.
Leczenie ostrego stanu splątania może być prawie tak samo niepokojące jak problem, ponieważ może wymagać podawania leków uspokajających, a nawet fizycznego krępowania pacjenta. Istnieje jednak wiele mniej surowych kroków, które można podjąć, aby opanować zamieszanie, zanim wymknie się spod kontroli.
Stan podkliniczny Epilepticus
Kiedy większość ludzi myśli o ataku, obrazuje kogoś gwałtownie się trzęsącego. Istnieją jednak bardziej podstępne rodzaje ataków, w których ktoś wydaje się nie robić wiele z niczego, lub może wydawać się zdezorientowany.
Niemniej jednak ci ludzie mogliby skorzystać z odpowiednich leków. Niektóre badania sugerują, że aż 10% osób na OIT może mieć napady, które często pozostają niewykryte, a odsetek ten jest prawdopodobnie wyższy u pacjentów z problemami neurologicznymi.
Dysautonomia
Autonomiczny układ nerwowy jest nieprzytomny i często niedoceniony. Jest to część układu nerwowego, która kontroluje częstość akcji serca, oddychanie, ciśnienie krwi i inne. Podobnie jak choroby neurologiczne mogą zmieniać funkcje, o których zwykle myślimy, takie jak ruch i mowa, niektóre zaburzenia mogą również wpływać na autonomiczny układ nerwowy.
Problemy wymienione powyżej są często spotykane w wielu rodzajach różnych chorób, które przenoszą kogoś na neurologiczne OIT. Chociaż można je znaleźć również w innych oddziałach intensywnej opieki medycznej, inni specjaliści mogą nie być tak dobrze zaznajomieni z identyfikowaniem i zarządzaniem tego rodzaju problemami. Z tego powodu neuro-ICU okazały się cenne w leczeniu osób z poważnymi chorobami neurologicznymi.
