Półkoliste kanały znajdują się w uchu wewnętrznym. Te trzy malutkie rurki (poziome, górne i tylne półkoliste kanały) są ustawione pod kątem prostym względem siebie. Zawierają one płyn zwany endolimfą i maleńkie komórki rzęsate, zwane rzęskami, które wyczuwają nasze ruchy. Półkoliste kanały są częścią układu przedsionkowego i działają, aby dać nam poczucie równowagi.
Półokręgowa dysfunkcja kanału (SSCD), zwana także zespołem wyższego pęknięcia kanału (SCDS), jest stanem spowodowanym przez otwór lub otwór w kości leżący nad górnym półkolistym kanałem. Zaatakowana kość umożliwia endolimfie w górnym półkolistym kanale poruszanie się w odpowiedzi na bodźce dźwiękowe lub ciśnieniowe.
Częstość występowania i przyczyny
Przełom półkolisty jest rzadkim schorzeniem, a dokładna przyczyna pozostaje nieznana. Jedna z teorii głosi, że jeden do dwóch procent populacji rodzi się z nienaturalnie cienką kością nadrzędną nadrzędnym kanałem półkolistym, który predysponuje je do SSCD. Teoria mówi, że ucisk lub uraz powoduje powstanie dziury lub otworu w tej już kruchej kości. To wyjaśnia, dlaczego średni wiek rozpoznania wynosi około 45 lat.
Jednak zdiagnozowano SSCD u osób znacznie młodszych. Inną teorią jest to, że kość nie rozwija się prawidłowo w macicy, a SSCD jest obecne w chwili urodzenia.
Może się również zdarzyć, że kość nad górnym kanałem półkolistym naturalnie zacznie się trzeszczeć z wiekiem, a następnie niewielki uraz lub zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe może spowodować rozejście. Kość ta może również ulec uszkodzeniu podczas operacji ucha.
Przełomowy kanał półksiężycowy Dehiscencja dotyka zarówno mężczyzn, kobiety, jak i jednostki wszystkich ras.
Dokładna częstość występowania SSCD nie jest znana.
Objawy Sym Objawy SSCD różnią się u poszczególnych osób. Mogą występować objawy przedsionkowe, objawy dźwiękowe lub ich kombinacja. Niektóre objawy SSCD mogą wydawać się dziwne. Objawy SSCD mogą obejmować:
Zawroty głowy lub zawroty głowy (często wywołane dźwiękiem lub ciśnieniem)
- Przewlekły brak równowagi
- Szum w uszach – który czasami koreluje z ruchami oczu lub dźwiękiem bicia serca
- Hiperakusis (niezwykła wrażliwość na codzienne dźwięki)
- Oscylopsja – głośne dźwięki może powodować pojawianie się obiektów, jak gdyby się poruszały
- Nystigmus (mimowolne ruchy gałek ocznych – mogą być wywołane uciskiem)
- Objawy mogą się nasilać, gdy kichasz, kaszlesz lub dmuchasz nosem
- Autofonia – możesz być w stanie usłyszeć własne ruchy gałek ocznych lub nawet twój puls. Twój głos może wydawać się nienormalnie głośny w dotkniętym uchu.
- Przewodzeniowy ubytek słuchu zwykle dla dźwięków o niskiej częstotliwości
- Dźwięk może wydawać się zniekształcony w uszkodzonym uchu (uszach)
- Pełna słuchowa (uczucie pełności lub ciśnienia w zaatakowanym uchu) ab Anormalnie cienka kość leżąca nad górnym półkolistym kanałem, nawet w brak pęknięcia, może również powodować bardziej łagodne objawy SSCD. Należy również zauważyć, że niektórzy ludzie z SSCD faktycznie nie odczuwają żadnych objawów.
- Rozpoznanie
Jeśli lekarz podejrzewa, że możesz mieć SSCD, może skorzystać z różnych testów, aby potwierdzić tę diagnozę. Twój regularny lekarz może podejrzewać SSCD, ale diagnozę najlepiej wykonuje lekarz, który specjalizuje się w zaburzeniach ucha i gardła (laryngolog lub otolaryngolog).
Lepszą półokręgową dehiscencję kanału można pomylić z podobnymi zaburzeniami, takimi jak przetoka okołoprotkowa, BPPV i otoskleroza.
Historia i aktywność fizyczna
Twój lekarz może wykonać szereg prostych testów w biurze, które mogą obejmować:
Test chodu
– Twój lekarz będzie obserwował Twój chód, pomaga to w diagnozowaniu problemów z równowagą.
- Badanie okulomotoryczne – Twój lekarz będzie obserwował sposób, w jaki twoje oczy poruszają się, aby wykryć Nystigmus.
- Test Fukudy – Twój lekarz poprosi Cię, abyś wstawał przez 20-30 sekund, trzymając oczy zamknięte. Ten test służy do wykrywania nieprawidłowości w zakresie przedsionków.
- Manewr Dix-Hallpike – Twój lekarz wykona ten test, odkładając cię z powrotem, odwracając głowę na boki. W tym czasie lekarz będzie obserwował twoje oczy w kierunku nystigmus. Manewr Dix-Hallpike służy do wykluczenia łagodnego zawrotów głowy.
- Test na drżenie głowy – lekarz potrząśnie głową, gdy masz założone specjalne soczewki.
- Test czołowo-naporowy Wizualny test ostrości dynamicznej
- Test przetoki
- Zestaw szumu Barany –
- stosowany do testowania zawrotów głowy wywołanych hałasem
- Skan CT TK Skanowanie CT o wysokiej rozdzielczości może być przydatne w diagnozowaniu SSCD, gdy wykonywane jest przez wykwalifikowaną osobę. Będziesz chciał udać się do ośrodka radiologicznego, który potrafi zidentyfikować SSCD, ponieważ łatwo można przeoczyć rozejście się. Nawet jeśli masz pozytywne wyniki na CT, nadal będziesz potrzebował mieć testy słuchu, aby określić efekt, ponieważ membrana (znana jako
dura
) może uszczelnić obszar, przez co otwór jest nieistotny. Testy słuchoweTesty audiometryczne zazwyczaj wykazują przewodzeniowy ubytek niskiej częstotliwości, chociaż można znaleźć inne rodzaje ubytku słuchu. Testy słuchowe, które można zastosować obejmują: audiometrię czystego tonu, testowanie immitancji (tympanometria) w celu wykluczenia problemów ucha środkowego, przejściowych wywołanych emisji otoakustycznych i elektrochirurgii.
Leczenie
Poradnictwo jest zazwyczaj dobrym pierwszym krokiem przy rozważaniu, czy konieczne jest chirurgiczne leczenie SSCD. Jeśli objawy nie są poważne, niektóre przypadki mogą być lepiej rozwiązane z mechanizmami radzenia sobie. Jeśli objawy nierównowagi są niewielkie, rehabilitacja przedsionkowa może przynieść pewne korzyści.
Jednakże, jeśli jakość życia zostanie znacząco obniżona, może być uzasadniona chirurgiczna naprawa otworu. Dwa najczęstsze podejścia obejmują zatkanie otworu (który zamyka półkolisty kanał) lub ponowne pokrycie ładunku (co pozostawia nienaruszony kanał półkolisty). Oba rodzaje lub chirurgiczna naprawa wymaga wycięcia czaszki przez coś, co określa się mianem środkowego dołu czaszki (lub kraniotomii środkowej czaszki).
O ile zabieg ten ogólnie ma dobre wyniki, mogą wystąpić powikłania nerwu twarzowego i nawrót objawów. Przed każdą operacją najlepiej jest omówić ryzyko związane z procedurą z lekarzem i zapytać bardziej szczegółowo, jaką stawkę jego pacjenci mieli komplikacje związane z procedurą.
