Istnieje mit, że dzieci z autyzmem mają niewiele emocji lub nie mają ich wcale. Nic nie może być dalej od prawdy. Dzieci z autyzmem mogą stać się emocjonalne z różnych powodów lub wyrażać swoje emocje inaczej, ale mają tyle samo uczuć, co każdy inny. W niektórych przypadkach dzieci z autyzmem mogą być jeszcze bardziej emocjonalne niż niektóre z ich typowych rówieśników.
Jak więc autystyczne dzieci wyrzucają swoje uczucia? Czasami potrzebują pomocy w poprawnym wykonaniu.
Dlaczego emocje są trudniejsze dla dzieci z autyzmem o wysokim funkcjonowaniu
Wysoko funkcjonujący autyzm może być bardzo trudny. Z jednej strony masz język i zdolności poznawcze, które można umieścić w typowym środowisku. Z drugiej strony brakuje ci umiejętności funkcjonowania społecznego, komunikacyjnego i wykonawczego, aby dobrze funkcjonować, gdy nastąpi zmiana. Jednocześnie możesz poradzić sobie z dysfunkcją czuciową, niepokojem lub innymi problemami, które sprawiają, że jasne światło, głośne dźwięki i wysokie oczekiwania są prawie niemożliwe do zarządzania.
Kiedy dzieci z autyzmem, a nawet dzieci o wysokich funkcjach, stają się wyjątkowo sfrustrowane lub wściekłe, często działają. Kiedy to robią, mogą zachowywać się w sposób, który zaskakuje lub szokuje ludzi wokół nich. Mogą na przykład:
- Stopnić się w podobny sposób jak dużo młodsze dziecko, ze łzami i krzykiem
- Uciec od trudnej sytuacji, czasami w niebezpieczną scenerię, np. Ruchliwą ulicę
- Stać się agresywnym lub samozachowiącym
- Przesadnie reagować na sytuacja i nie można się uspokoić
- Nie potrafić przetwarzać logicznych informacji, które w innej sytuacji pomogłyby mu się uspokoić
- Stać się zbyt zdenerwowanym, by słuchać uspokajających sugestii rodziców, nauczycieli lub terapeutów
Wskazówki od psychologa Dr. Robert Naseef i Cindy Ariel
Czasami "łagodny" autyzm to cokolwiek innego. Może to być szczególnie trudne dla dzieci i ich rodziców. Nikt z nas nie chce zobaczyć, jak nasze dziecko cierpi, gdy coś nie działa. Wiele, jeśli nie większość dzieci zdiagnozowanych na spektrum autyzmu ma trudności z regulowaniem emocji i utrzymaniem spokojnego stanu. Mogą też radzić sobie z pewnymi ograniczeniami, które odczuwają, ale nie mogą werbalizować ani rozumieć w inny sposób.
Dobra wiadomość jest taka, że to się może zmienić i możesz pomóc. Oto kilka wskazówek:
- Przede wszystkim przypominaj swojemu dziecku i sobie, że kiedy płacze, jest to spowodowane uczuciem i uczucie mija jak ciemna chmura. Słońce znów wyjdzie, chociaż wydaje się, że spada niebo. Pomóż dziecku nauczyć się robić kilka powolnych, głębokich oddechów, gdy po raz pierwszy zaczyna się denerwować. Ćwicz regularnie, gdy nie jest zdenerwowany. Zrób to z nim. Poinformuj go, że wszyscy, dzieci i dorośli, denerwujemy się i musimy się uczyć, jak się uspokoić.
- Niektóre stopienia mogą obejmować reakcje Twojego dziecka i jego potrzebę uczenia się radzenia sobie z jego wrażliwością i frustracją oraz modulowania samego siebie; znaleźć komfort i zachętę od wewnątrz. Możesz pomóc mu nauczyć się radzić sobie z jego ekstremalnymi reakcjami emocjonalnymi, dając mu sposoby na uspokojenie lub samopoczucie, zanim przejdziesz dalej. Jest na to wiele sposobów i większość z nas odnajduje nasze własne sposoby na przestrzeni czasu. Pomaga niektórym dzieciom być sam na kilka chwil; pomaga innym usiąść i porozmawiać z kimś lub ponownie skierować swoje myśli w inne miejsce.
- W neutralnych chwilach, kiedy Twoje dziecko nie jest zmartwione, możesz porozmawiać z nią o sposobach, w jakie może kontrolować swoje emocje, gdy rozkwitnie w domu i w szkole. Może się nauczyć, że to jej niepokój i frustracja, i że może przez to przejść z odrobiną cierpliwości lub podejmując mniejsze kroki. Możesz pracować z nią i jej nauczycielami, jeśli chodzi o najlepsze sposoby, aby nauczyć się uspokajać.
- W czasach, gdy wiesz, że prawdopodobnie nastąpi krach, możesz czasami przerwać rozmowę z nim o tym wcześniej i omówić, jak może tego uniknąć, tym razem, a nawet zaoferować możliwą nagrodę za to. Kiedy w końcu nauczy się modulować, poprawione poczucie pewności siebie będzie jego własną nagrodą, zarówno dla ciebie, jak i dla niego.
Dr Robert Naseef i dr Cindy Ariel są współredaktorami Voices from the Spectrum: Rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, ludzie z autyzmem i profesjonaliści dzielą się swoją mądrością (2006). Znajdź je na Alternatywne wybory.
