Częstoskurcz węzłowy w tętnicach przedsionkowo-komorowych (AVNRT) to nagła, regularna arytmia serca, która rozpoczyna się nagle i bez ostrzeżenia, a także zatrzymuje się równie nagle. Najczęściej dotyka młodszych dorosłych. Średni wiek, w którym po raz pierwszy występuje AVNRT, wynosi 32, a większość osób z tą arytmią będzie miała pierwszy epizod przed 40 rokiem życia. Po pierwszym wystąpieniu problem ten staje się powtarzającym się problemem.
Co to jest AVNRT?
AVNRT jest najczęstszym typem częstoskurczu nadkomorowego (SVT), odpowiadającym za około 60% wszystkich SVT.
AVNRT jest jednym z częstoskurczów nawrotowych. ("Tachykardia" oznacza po prostu szybką akcję serca.) Przy każdym częstoskurczu zwrotnym dochodzi do nieprawidłowego połączenia elektrycznego w sercu, które tworzy potencjalny obwód elektryczny. Kiedy jeden z impulsów elektrycznych serca trafi do tego potencjalnego obwodu w odpowiednich okolicznościach, może zostać "przechwycony" w obwodzie – co oznacza, że zaczyna wirować wokół obwodu. Za każdym razem, gdy porusza się po obwodzie, impuls elektryczny wytwarza nowe bicie serca, co skutkuje tachykardią.
Podobnie jak u większości pacjentów z SVT, u pacjentów z AVNRT rodzą się dodatkowe połączenia elektryczne w sercu. W AVNRT dodatkowe połączenie – i cały obwód reencansowy, który wytwarza arytmię – znajduje się w pobliżu lub bardzo blisko małego węzła przedsionkowo-komorowego (węzeł AV).
Stąd nazwa – częstoskurcz węzła centralnego AV.
Objawy
Objawy AVNRT są typowe dla SVT i zwykle obejmują nagłe pojawienie się kołatania serca, zawrotów głowy i / lub zawrotów głowy. Skrócenie oddechu jest dość powszechne w tej arytmii.
Jednym z objawów często obserwowanych w AVNRT, który występuje rzadziej z innymi rodzajami SVT, jest uczucie bicie w szyję.
Objaw ten występuje, ponieważ podczas epizodów AVNRT przedsionki i komory serca biją w tym samym czasie. Ponieważ przedsionki nie mogą wyrzucać krwi do komór, krew jest wypychana w górę do żył szyi – i powstaje wrażenie bicie serca.
Epizody AVNRT nagle się zaczynają i kończą, a one zwykle trwają od kilku minut do kilku godzin.
Uruchamianie i zatrzymywanie AVNRT.
Węzeł AV jest bardzo wrażliwy na zmiany w autonomicznym układzie nerwowym, części układu nerwowego, która kontroluje naczynia krwionośne i narządy wewnętrzne. Zatem zmiany we współczulnym teście nerwowym (odpowiedź na stres) lub w tonie nerwu błędnego (ton przywspółczulny lub odpowiedź relaksacyjna) mogą mieć duży wpływ na węzeł AV.
Ponieważ znaczna część obwodu zwrotnego w AVNRT jest zawarta w węźle AV, zmiany w tonie autonomicznym mogą mieć głęboki wpływ na arytmię.
Podczas gdy AVNRT najczęściej rozpoczyna się bez widocznych wyzwalaczy, u niektórych osób może rozpocząć się od wysiłku fizycznego lub okresów stresu emocjonalnego lub innych sytuacji, które zwiększają napięcie współczulne. W innych może zacząć się podczas głębokiego snu, z przysiadami lub nagłym przechyleniem do przodu – sytuacjami, które zwiększają napięcie nerwu błędnego.
Pacjenci z AVNRT często mogą przerwać epizody częstoskurczu, robiąc rzeczy, by nagle zwiększyć napięcie nerwu błędnego. Wykonywanie manewru Valsalvy często działa, chociaż czasami mogą być konieczne bardziej drastyczne kroki (takie jak zanurzanie twarzy w lodowatej wodzie przez kilka sekund).
Leczenie AVNRT
Lekarze mogą leczyć ostre epizody AVNRT dość szybko i łatwo. Najpierw zwykle prowadzą pacjenta przez kilka prób zwiększenia napięcia nerwu błędnego. Jeśli to nie powstrzyma arytmii, dożylne wstrzyknięcie adenozyny lub werapamilu (blokera wapnia) będzie działało szybko i niezawodnie.
Trudniejsze pytanie medyczne dotyczy długotrwałej terapii AVNRT.
Ponieważ arytmia nie zagraża życiu, ale "jedynie" zaburza życie, agresywność leczenia powinna odzwierciedlać, jak destrukcyjna jest arytmia dla pacjenta. Jeśli epizody są dość rzadkie, dość dobrze tolerowane i można je dość skutecznie zakończyć za pomocą manewrów błędnych, to prawdopodobnie nic więcej nie trzeba robić.
Jednakże, jeśli epizody AVNRT zakłócają życie pacjenta (co często ma miejsce), wtedy leczenie powinno być mocno brane pod uwagę. Leczenie beta-adrenolitykami lub blokerami kanałów wapniowych jest wystarczająco skuteczne w zmniejszaniu częstości AVNRT, a u większości pacjentów jeden lub oba te rodzaje leków są dobrze tolerowane. Jeśli arytmia nie jest dostatecznie kontrolowana, można wypróbować jeden z leków antyarytmicznych. Jednak leki te często mają działania niepożądane i są zwykle tylko umiarkowanie skuteczne w leczeniu AVNRT.
Najbardziej skutecznym obecnie sposobem leczenia AVNRT jest zastosowanie terapii ablacyjnej, cewnikowania. W terapii ablacyjnej nienormalne połączenie elektryczne w lub w pobliżu węzła AV jest starannie odwzorowywane, a następnie ablowane, zwykle za pomocą energii o częstotliwości radiowej. AVNRT można całkowicie wyleczyć za pomocą terapii ablacyjnej w ponad 95% przypadków. Dlatego ablacja powinna być silnie rozważana przez każdego, u kogo AVNRT jest poważnym problemem, szczególnie jeśli nie był kontrolowany za pomocą beta-blokerów lub blokerów wapnia.
