W przeszłości terapia złotem była standardową terapią dla osób o umiarkowanej lub ciężkiej aktywności. Związki złota stosowano w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów od 1929 roku. Złoto zostało opracowane jako leczenie gruźlicy. W tamtym czasie błędnie sądzono, że gruźlica i reumatoidalne zapalenie stawów są ze sobą spokrewnione. Chociaż okazało się to nieprawidłowe, złoto wykazało korzystny wpływ na reumatoidalne zapalenie stawów.
Jak to działa
Podczas gdy mechanizm działania przeciwzapalnego złota nie jest w pełni zrozumiały, dowody sugerują, że złoto jest przechowywane w lizosomach, dzięki czemu hamuje przetwarzanie czynników antygenowych (jakakolwiek substancja, która stymuluje produkcję przeciwciał) i uwalnianie prozapalne cytokiny. Jest zatem klasyfikowany jako modyfikujący przebieg choroby lek przeciwreumatyczny (DMARD).
Dostępność złota
Pozajelitowe formy złota są wstrzykiwane i obejmują Myoschrysine (aurotiomalat) i Solganol (aurotioglukoza). Ridaura (auranofin) to doustna terapia złota. Z biegiem lat, gdy pojawiły się nowsze terapie zapewniające lepsze korzyści i mniejsze ryzyko (np. Inne DMARD i leki biologiczne), zastrzyki złota rzadko były przepisywane na reumatoidalne zapalenie stawów. Jego stosowanie zmniejszyło się głównie ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, a także konieczność ścisłego monitorowania klinicznego i laboratoryjnego oraz niedogodności wstrzyknięcia domięśniowego.
W jaki sposób podaje się złoto?
Złote zastrzyki są podawane domięśniowo w gabinecie lekarskim przez pierwsze 20 tygodni leczenia, a następnie częstotliwość zmniejsza się do trzech lub czterech tygodni. Przed każdym wstrzyknięciem złota zaleca się wykonanie badania krwi i oznaczenie moczu, aby upewnić się, że jest ono bezpieczne.
Początkowo domięśniowe wstrzyknięcie złota jest zwykle podawane w małej dawce 10 miligramów raz w tygodniu. Druga 25-miligramowa dawka następuje, a następnie 50 miligramów na tydzień, aż do uzyskania odpowiedzi, aż do całkowitej liczby 750 do 1000 miligramów.
Skutki uboczne utrudniają terapię złotą
Działania niepożądane, najczęstsza przyczyna przerwania terapii złotym, dotyczą około 30 procent osób leczonych pozajelitowo związkami złota. Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem pozajelitowego złota obejmują świąd, zapalenie skóry, zapalenie jamy ustnej i białkomocz. W przypadku doustnego złota luźne stolce są częstym działaniem niepożądanym, natomiast wodnista biegunka występuje rzadziej (u 5% pacjentów). Nefropatia i małopłytkowość mogą również rozwijać się za pomocą terapii złotem, szczególnie u osób z dodatnim genem HLA-DR3.
Podczas gdy potencjalne skutki uboczne były wadą terapii złotem, należy zauważyć, że zastrzyki złota umieściły niektóre osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów w stałej remisji. Reumatolog Scott J. Zashin, MD, skomentował: "W rezultacie, jeśli pacjent uzyskał dobrą odpowiedź na zastrzyki złota, są one zwykle kontynuowane. Zatrzymanie złota u tych pacjentów może spowodować nawrót zapalenia stawów, który może nie odpowiadać wznowienie terapii złotem. "
Jednakże, ponieważ strzały ze złota stały się mniej wykorzystywane, a wraz z rozwojem nowych metod leczenia, firmy przestały przyjmować leki. Podczas gdy były dwie formuły złotych strzałów (Solganol i Myochrysine), tylko Myochrysine jest już dostępna. Często pacjenci rozwijają reakcję na to, co powoduje konieczność przerwania leczenia.
Ustne złoto w porównaniu ze wstrzykiwanym złotem
Niestety, doustne złoto przyniosło tylko minimalne korzystne efekty, więc zostało przepisane niezbyt często. Ridaura, preparat doustnego złota, może być nadal dostępny, ale jest rzadko stosowany w Stanach Zjednoczonych. Wykazano, że doustne złoto jest umiarkowanie skuteczne w porównaniu z placebo.
Preparat uznano za równie skuteczny w przypadku Plaquenilu (hydroksychlorochiny) i metotreksatu, ale o większym potencjale toksyczności.
Podsumowanie
Złoto to starszy DMARD (leki przeciwreumatyczne modyfikujące przebieg choroby), który prawie we wszystkich przypadkach został zastąpiony nowszymi DMARD i lekami biologicznymi. Wykorzystanie złota jest zarezerwowane głównie dla pacjentów, którzy nie odpowiadają lub nie tolerują metotreksatu, innych starszych DMARD (takich jak Plaquenil i sulfasalazyna) lub blokerów TNF.
