Złamanie łopatki jest niezbyt częstym uszkodzeniem. Łopatka lub łopatka to szeroka, płaska kość, która znajduje się za klatką piersiową. Łopatka łączy się z obojczykiem (obojczyk) z przodu ciała i kością ramienną z boku. Część łopatki jest wyłożona chrząstką (glenoidem) i tworzy gniazdo stawu barkowego kulkowo-gniazdowego.
Złamania w szkaplerzu są rzadkimi obrażeniami, które zwykle występują w przypadku znaczących urazów o wysokim zużyciu energii, takich jak kolizje pojazdów mechanicznych lub upadki z wysokości. W przypadku złamania szkaplerza lekarze muszą uważnie przyjrzeć się występowaniu innych urazów klatki piersiowej. Ze względu na energię niezbędną do spowodowania złamania szkliwa, powszechne są inne rodzaje urazów klatki piersiowej, w tym stłuczenia płuc, złamania żeber i odma opłucnowa.
Rodzaje złamań szkaplerznych
- Złamania szkieletowe
Złamania szkieletowe są najczęstszym rodzajem złamania łopatki. Obrażenia te rzadko wymagają szczególnego traktowania bardziej niż proste ramię. Ważnym faktem jest to, że złamania kości szkaplerzowej są powszechnie (80-90%) związane z innymi urazami, takimi jak urazy płuc i klatki piersiowej. - Złamania szyji szkaplerznej
Złamania szyjek szkaplerzowych występują tuż obok glenoidu – części stawu ramiennego. Ponownie, większość z tych złamań można leczyć bez operacji, o ile nie występuje znaczące kątowanie złamanych kości. W takich przypadkach może dojść do zmiany stawu barkowego, jeśli operacja nie zostanie wykonana w celu wyrównania kości.
- Złamania glinowe
Złamania glutoidalne obejmują powierzchnie chrząstki stawu barkowego. Te złamania wymagają zabiegu chirurgicznego, gdy staw powinien stawać się niestabilny lub jeśli fragmenty są daleko od siebie. Pacjenci ze złamaniami glenoidu są zagrożeni rozwojem zapalenia stawów.
Leczenie złamań szkaplerza
Występuje duża zmienność w leczeniu złamań szkliwa.
Z powodu wpływu na staw barkowy często zaleca się zabiegi chirurgiczne w przypadku pęknięć glenoidowych. Istnieje jednak znaczna zmienność w leczeniu złamań ciała szkaplerza. Chociaż istnieje wiele opublikowanych wytycznych, nie zawsze są one zgodne, a większość autorów zgadza się, że indywidualne cechy pacjenta często odgrywają rolę w określeniu najlepszego leczenia.
