Co to jest przejściowy rak komórkowy (TCC)?

Podczas gdy rak pęcherza moczowego nie jest typem nowotworu, o którym mówimy tak samo, jak, powiedzmy, rak płuc, rak piersi lub czerniak, w rzeczywistości jest on czwartym co do częstości rakiem u Amerykanów i dziewiąty najczęściej u amerykańskich kobiet. Według danych Ośrodków Kontroli i Prewencji Chorób ponad 55 000 mężczyzn i 17 000 kobiet rocznie dostaje raka pęcherza moczowego w USA.

Spośród nich prawie 16 000 na jednego na cztery zginie w wyniku złośliwości.

Najczęstszym rodzajem raka pęcherza moczowego jest rak przejściowy (TCC). Znany również jako rak urotelialny (UCC), TCC powstaje z wewnętrznej wyściółki dróg moczowych zwanej, trafnie, przejściowym nabłonkiem dróg moczowych.

TCC może rozwijać się w tkankach z dowolnego miejsca wzdłuż przewodu, w tym:

• zatok nerek (wnęka w nerkach)
• moczowód (rurki łączące nerki z pęcherzem)
• wewnętrzna podszewka pęcherza
• cewka moczowa rura, z której wydalany jest mocz z organizmu)
• Urachus (pozostałość kanału płodowego między pęcherzem a marynarką)

TCC jest uważana za drugą najczęstszą przyczynę raka nerki w przypadku zatkania nerek.

Objawy

Objawy TCC będą się różnić w zależności od umiejscowienia guza. Często przypominają one objawy ciężkiej infekcji nerkowej, w której osoba doświadcza bolesnego oddawania moczu i bólu dolnej części pleców / nerek.

Ponieważ choroba naśladuje tak wiele innych możliwych przyczyn (w tym zapalenie pęcherza, infekcję gruczołu krokowego i nadreaktywny pęcherz), diagnozy zwykle pojawiają się, gdy rak jest bardziej zaawansowany.

W tym samym czasie TCC jest powoli rozwijającym się rakiem z okresem opóźnienia wynoszącym dowolnie 14,5 roku, według National Cancer Institute.

Na wcześniejszym etapie prekancerycznym objawy często mogą być niejednoznaczne lub nieistniejące. Zazwyczaj tylko wtedy, gdy złośliwość jest zaawansowana, pojawia się wiele z więcej ostrzegawczych.

Z tych powodów 89 procent rozpoznań dotyczy mężczyzn w wieku 50 lat i więcej. Spośród nich 20 procent zostanie zdiagnozowanych z rakiem stopnia III, podczas gdy prawie jedna czwarta będzie miała chorobę przerzutową (gdzie rak rozprzestrzenił się na inne części ciała).

W zależności od stadium choroby objawy TCC mogą obejmować:

• Widoczną krew w moczu (hematurię krwi)
• Bolesne lub trudne oddawanie moczu (bolesne oddawanie moczu)
• Częste oddawanie moczu
• Silna potrzeba oddania moczu, ale niemożność zrobienia tego
• Flanka ból z jednej strony pleców tuż poniżej żeber
• Zmęczenie
• Utrata masy ciała
• Utrata apetytu
• Wysoka gorączka z obfitym poceniem się
• Obrzęk kończyn dolnych (obrzęk), zwykle w stadium późnym

Przyczyny i czynniki ryzyka

Ludzie często zakładają że rak pęcherza moczowego lub nerek jest spowodowany przez narażenie na toksyny, które spożywamy, czy to zanieczyszczona woda, czy też chemikalia w naszym jedzeniu. W większości przypadków tak nie jest. Podczas gdy toksyny są zdecydowanie związane z rozwojem TCC, najczęściej są to typy, które wdychamy przez długi czas.

Najważniejszym z nich jest dym papierosowy.

W rzeczywistości ponad połowa wszystkich rozpoznań TCC u mężczyzn i ponad jedna trzecia u kobiet wiąże się z intensywnym paleniem. Co więcej, ryzyko i stadium choroby pojawiają się bezpośrednio w związku z liczbą lat palenia przez człowieka i codzienną częstotliwością palenia.

Według badań przeprowadzonych przez Memorial Sloane-Kettering Cancer Center w Nowym Jorku, rak pęcherza u palaczy jest nie tylko bardziej powszechny, ale zazwyczaj bardziej inwazyjny niż u niepalących.

Przyczyna tego związku nie jest całkowicie jasna, ale niektórzy postawili hipotezę, że długotrwałe narażenie na dym tytoniowy powoduje zmiany chromosomalne w tkankach nabłonkowych, które powodują zmiany i raki.

Ryzyko jest najwyższe u osób palących ponad 15 papierosów dziennie.

Inne czynniki ryzyka dla TCC to:

• Starszy wiek, z około 90 procentami przypadków występującymi u osób po 55 roku życia
• Bycie mężczyznami, głównie z powodu aktywnych receptorów androgenowych (męskich hormonów płciowych), które odgrywają kluczową rolę w rozwoju TCC
• Bycie białym, co wiąże się z podwójnym ryzykiem w porównaniu z Afroamerykanami i Latynosami
• Genetyka rodzinna, w szczególności z mutacjami związanymi z chorobą Cowdena (gen PTEN), zespołem Lyncha (gen HPNCC) lub glejakiem siatkówki (gen RB1)
• Otyłość, zwiększanie ryzyka o 10 do 20 procent
• Ekspozycja na działanie amin aromatycznych stosowanych w przemyśle farbiarskim i drukarskim, a także w produkcji gumy, skóry, farby i wyrobów włókienniczych
• Wcześniejsze stosowanie leku chemioterapeutycznego Cytoksan (cyklofosfamid)
• Korzystanie z cukrzycy leki Actos (pioglitazon) przez ponad rok
• Stosowanie ziołowych suplementów zawierających kwas aristolochowy (znany również jako Pin Yin w tradycyjnej medycynie chińskiej)

Rozpoznanie

Ogólnie rzecz biorąc, pierwszym diagnostycznym wskazaniem TCC będzie krew w moczu. Czasami nie będzie widoczny, ale można go łatwo wykryć w badaniu moczu (badanie moczu). Cyt Cytologia moczu może być również wykorzystana do poszukiwania komórek rakowych w moczu, chociaż jest to mniej niezawodna forma diagnozy. Natomiast nowsze technologie mogą identyfikować białka i inne substancje w moczu związane z TCC. Należą do nich testy powszechnie znane pod nazwą Urovysion i Immunocyt. Istnieje nawet test domowy na receptę znany jako Bladderchek, który może wykryć białko o nazwie NMP22 powszechnie występujące na wyższych poziomach u osób z rakiem pęcherza.

Aktualny złoty standard diagnozy to biopsja uzyskana za pomocą cystoskopii. Cystoskop to długa, elastyczna rurka wyposażona w mikro-kamerę, która jest umieszczana w cewce moczowej w celu obserwacji pęcherza moczowego. Biopsja obejmuje pobranie podejrzanej tkanki do badania przez patologa.

W zależności od zastosowanego cystoskopu zabieg można wykonać w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym. Nierzadko stosuje się znieczulenie ogólne u mężczyzn, ponieważ zabieg może być niezwykle bolesny, zważywszy, że cewka moczowa mężczyzny jest dłuższa i węższa niż u kobiet.

Stopień zaawansowania nowotworu

Jeśli zostanie postawiona diagnoza raka, onkolog sklasyfikuje złośliwość według etapów. Lekarz zrobi to za pomocą systemu klasyfikacji stadiów TNM, który opisuje rozmiar pierwotnego guza ("T"), infiltrację raka do pobliskich węzłów chłonnych ("N") i stopień przerzutów ("M").

Celem klasyfikacji jest ustalenie właściwego sposobu działania, aby nie powodować ani nadmiernego raka. Opierając się na tych ustaleniach, lekarz przeprowadzi chorobę w następujący sposób:

Stadium 0

• ma miejsce, gdy istnieją dowody na istnienie prekursorów, ale bez zajęcia węzłów chłonnych lub przerzutów. Stadium I
• definiowane jest przez rozprzestrzenianie się raka z nabłonkowej wyściółki do tkanki łącznej tuż poniżej, ale bez zajęcia węzłów chłonnych lub przerzutów. Etap II
• ma miejsce, gdy rak rozprzestrzenił się jeszcze bardziej na warstwę mięśniową poniżej, ale nie przeszedł przez ścianę narządu. Nadal nie stwierdza się zajęcia węzłów chłonnych ani przerzutów. Etap III
• ma miejsce, gdy nowotwór wyrósł poza ścianę narządową, ale nie rozprzestrzenił się na pobliskie węzły chłonne. Etap IV
• ma miejsce, gdy rak rozprzestrzenił się na odległe narządy, rozprzestrzenił się na pobliskie węzły chłonne lub oba. Inscenizacja zapewnia również lekarzowi i osobie lepsze poczucie czasu przeżycia. Liczby te nie są osadzone w kamieniu, a niektóre osoby z zaawansowanym rakiem mogą osiągnąć całkowitą remisję niezależnie od diagnozy.

W związku z tym wcześniejsze rozpoznanie prawie zawsze wiąże się z lepszymi wynikami. Osoby, u których zdiagnozowano TCC stopnia 0, stadium I lub stadium II, mają 90 procentowe prawdopodobieństwo wyleczenia. Ci z etapu III mają 50 procent szans. Nawet ci z rakiem w stopniu IV mają 10 procent i 15 procent szans na trwałą remisję, według National Cancer Society.

Podejścia terapeutyczne

Leczenie TCC jest w dużej mierze zależne od stopnia zaawansowania choroby, stopnia rozprzestrzeniania się raka oraz rodzaju zaangażowanych narządów. Niektóre zabiegi są stosunkowo proste i mają wysokie wskaźniki wyleczeń. Inne są bardziej rozległe i mogą wymagać terapii zarówno podstawowych, jak i uzupełniających (wtórnych). Wśród nich:

Guzy stopnia 0 i I, które jeszcze nie dotarły do ​​warstwy mięśniowej, często można "ogolić" za pomocą urządzenia do elektrokoagulacji przymocowanego do końca cystoskopu. Po procedurze można zastosować krótki cykl chemioterapii. Leczenie immunoterapią za pomocą szczepionki znanej jako Bacillus Calmette-Guérin (BCG) może również zmniejszyć ryzyko nawrotu w dwóch z trzech przypadków.

• Raki w stopniu II i III są trudniejsze do wyleczenia. Wymagałoby to intensywnego usuwania wszelkich dotkniętych tkanek. W przypadku pęcherza może wymagać zabiegu chirurgicznego znanego jako radykalna cystektomia, w której usunięto cały pęcherz. Częściową cystektomię można wykonać w niewielkiej liczbie przypadków w stadium II, ale nigdy w III. Chemioterapię można podać przed zabiegiem lub po nim, w dużej mierze zależnie od wielkości guza. Promieniowanie może być również stosowane jako terapia adiuwantowa, ale prawie nigdy nie jest używane samodzielnie.
• Raki w stadium IV są bardzo trudne do pozbycia się. Chemioterapia z lub bez radioterapii jest zazwyczaj leczeniem pierwszego rzutu w celu zmniejszenia rozmiarów nowotworów. W większości przypadków operacja nie będzie w stanie usunąć całego nowotworu, ale może być stosowana, jeśli może przedłużyć życie danej osoby, a także jakość życia.
• Terapie lekowe Tradycyjne leki do chemioterapii, takie jak metotreksat, winblastyna, doksorubicyna i cisplatyna, są powszechnie stosowane w terapii skojarzonej. Są cytotoksyczne (czyli toksyczne dla żywych komórek) i działają poprzez celowanie w szybko replikujące się komórki, takie jak rak. W wyniku tego działania mogą również zabijać zdrowe komórki, które szybko replikują takie w szpiku kostnym, włosach i jelitach cienkich.

Nowsze generacje leków takich jak Opdivo (niwolumab), Yervoy (ipilimumab) i Tecentriq (atezolizumab) działają inaczej, stymulując układ odpornościowy do walki z rakiem. Te tak zwane przeciwciała monoklonalne są wstrzykiwane do organizmu i od razu szukają komórek rakowych, wiążąc się z nimi i sygnalizując innym komórkom odpornościowym atak.

Ta ukierunkowana forma immunoterapii może zmniejszać guzy i zapobiegać postępowi raka. Służą przede wszystkim do przedłużenia życia osób z zaawansowanym, nieoperacyjnym lub przerzutowym TCC. Najczęstsze działania niepożądane tych leków stymulujących odporność to:

Zmęczenie

Skrócenie oddechu

• Ból stawów lub mięśni
• Obniżony apetyt
• Wysypka
• Biegunka
• Kaszel
• Zaparcie
• Wysypka lub swędzenie skóry
• Nudności
• Połączenie leku Opdivo i Yervoy zyskał popularność w ostatnich latach w przypadku zaawansowanych TCC. Leczenie podaje się dożylnie przez 60 minut, zwykle co dwa tygodnie. Dawkowanie i częstość zależą w dużej mierze od tego, jak rak reaguje na terapię i nasilenia działań niepożądanych.
• Zapobieganie

Zapobieganie TCC rozpoczyna się od czynników, które możesz kontrolować. Spośród nich najważniejsze pozostają papierosy. Fakty są proste: rak pęcherza moczowego jest dziś drugą najczęstszą chorobą nowotworową związaną z paleniem tytoniu. Rzucenie palenia nie tylko znacząco zmniejsza ryzyko wystąpienia TCC, ale może zapobiec nawrotom raka u osób leczonych z powodzeniem.

Rzucenie palenia może być trudne i często wymaga kilku prób, ale większość planów ubezpieczeniowych pokrywa obecnie część lub całość kosztów leczenia uzależnienia od tytoniu.

Inne modyfikowalne czynniki mogą również przyczynić się do zmniejszenia ryzyka. Jedno z 10-letnich badań z udziałem 48 000 mężczyzn wykazało, że ci, którzy pili 1,44 litra wody (około ośmiu szklanek) dziennie, mieli mniejszą częstość występowania raka pęcherza niż ci, którzy pili mniej. Podczas gdy nadal istnieją znaczące ograniczenia co do wyników (biorąc pod uwagę, że nie uwzględniono innych czynników, takich jak palenie tytoniu i wiek), metaanaliza z 2012 r. Sugerowała, że ​​przyjmowanie płynów zapewniało korzyści ochronne, szczególnie u młodszych mężczyzn.

Podczas gdy sama woda pitna nie jest w stanie usunąć skutków palenia, to podkreśla ona zalety zdrowego stylu życia, które obejmują odpowiednie nawodnienie i program odchudzania w przypadku otyłości.