Ważne jest wczesne rozpoznanie i leczenie zaburzeń autoimmunologicznych. Pomaga nie tylko w zrozumieniu i zarządzaniu sytuacją, ale daje najlepszą szansę na uniknięcie lub ograniczenie trwałych uszkodzeń fizycznych.
Rozpoznanie
Rozpoznanie choroby autoimmunologicznej może być frustrującym, ale ważnym procesem. Podobnie jak w przypadku wielu schorzeń, rozpoznanie zaburzenia autoimmunologicznego jest kombinacją kilku rodzajów badań:
- Objawy indywidualne: Objawy prowadzą do wizyty u lekarza. Symptomy takie jak zmęczenie są trudne do wyjaśnienia, osobiście i medycznie. Ale twoje symptomy są ważną częścią twojej diagnozy. Jeśli masz ból stawów, ale testy laboratoryjne nie ujawniają ostatecznej przyczyny, możesz zdiagnozować niezróżnicowaną chorobę tkanki łącznej (UCTD).
- Testy laboratoryjne: Praca z laboratorium jest rutynową częścią diagnostyki zaburzeń autoimmunologicznych, ale może nie dać ostatecznych wyników na początku objawów. Objawy choroby autoimmunologicznej czasami pojawiają się i znikają, więc praca kliniczna nie zawsze daje bezpośrednią odpowiedź. Autoimmunologiczne choroby tarczycy są jednak stanami, które często można zidentyfikować za pomocą badań krwi.
- Badanie fizykalne: Nawiązanie kontaktu z lekarzem jest ważne, gdy objawy są trwałe lub niepokojące. Jeśli podejrzewasz, że masz zaburzenie autoimmunologiczne, skontaktuj się z lekarzem z doświadczeniem w tej dziedzinie lub osobą, która chce skierować cię do odpowiedniego specjalisty.
Są chwile, kiedy możliwa jest konkretna diagnoza. Przy takich okazjach odpowiednie leczenie może czasem całkowicie zatrzymać objawy i umożliwić naukę, jak reagować proaktywnie, gdy objawy powrócą.
Twój lekarz może udzielić porady na temat możliwego przebiegu choroby autoimmunologicznej. To powiedziawszy, ze względu na przewlekły, nieprzewidywalny charakter zaburzeń autoimmunologicznych, twój lekarz może dać ci wyobrażenie o drodze przed nami, z miejscem, aby zobaczyć, jak objawia się stan w Twojej wyjątkowej sytuacji.
Z powodu tej nieprzewidywalności należy porozmawiać z lekarzem na temat monitorowania, zrozumienia wyzwalaczy, leków i metod leczenia, które są najlepsze dla danego przypadku.
Leczenie
Podczas gdy choroba autoimmunologiczna może przejść do remisji, prawdopodobnie będzie to dla ciebie trwać do końca życia. To powiedziawszy, z odpowiednim leczeniem i opieką medyczną, możesz cieszyć się dobrą jakością życia.
Ponieważ zaburzenie autoimmunologiczne występuje, gdy układ odpornościowy omyłkuje własne komórki lub narządy, jako ciała obce, zapalenie jest częstym problemem. Twój układ odpornościowy utrzymuje swoje mechanizmy w grze, aby zwalczyć infekcję fantomową.
Znaczna część leczenia chorób autoimmunologicznych obejmuje radzenie sobie z konsekwencjami tego stanu zapalnego. Na przykład w przypadku cukrzycy typu 1 insulina jest przepisywana do pośredniczenia w poziomach cukru we krwi. Pomaga to zapobiegać uszkodzeniom naczyń i narządów.
W przypadku innych chorób, takich jak RA lub toczeń, leki spowalniają lub zatrzymują działania zapalne, które niszczą stawy i narządy, takie jak nerki. Rodzaje leków immunosupresyjnych obejmują:
- Kortykosteroidy (prednizon)
- Metotreksat
- Cyklofosfamid
- Azatiopryna
- Cyklosporyna
Leczenie chorób autoimmunologicznych poprzez represję układu odpornościowego jest delikatnym działaniem równoważącym.
Spowolnienie ataku układu odpornościowego na własne komórki i tkanki zmniejsza objawy i oszczędza zdrowie. Jednak leki te mogą wywoływać poważne działania niepożądane, a ponadto są bardziej podatne na infekcje i choroby, gdy spada funkcja układu odpornościowego.
Nawet jeśli twój stan przechodzi w remisję lub etap, w którym objawy nie są aktywne, nadal potrzebne są leki i monitorowanie. Kiedy leczenie zostaje zatrzymane, nawet gdy objawy choroby nie występują, często powraca.
Oprócz badań nad profilaktyką i lepszą diagnostyką chorób autoimmunologicznych, badania wciąż poszukują terapii i leków, które mają mniej – i mniej poważnych – skutków ubocznych.
