Jeśli stwierdzono, że pacjent ma zaburzenia czynności rozkurczowej lub rozkurczową niewydolność serca, ważne jest, aby lekarz i lekarz opracowali plan leczenia – zarówno w celu zapobiegania i kontrolowania objawów, jak i aby zmniejszyć ryzyko śmierci z tego stanu.
- Przeczytaj o objawach i diagnozie rozkurczowej niewydolności serca.
Strategia leczenia dysfunkcji rozkurczowej
Najlepszą strategią leczenia dysfunkcji rozkurczowej o dowolnym poziomie nasilenia jest próba zidentyfikowania wszelkich czynników leżących u jej podstaw, a następnie agresywne zarządzanie nimi.
W szczególności należy zająć się następującymi możliwościami:
Siedzący tryb życia
Wiele osób z dysfunkcją rozkurczową prowadzi zwykle siedzący tryb życia, a siedzący tryb życia jest głównym czynnikiem przyczyniającym się do rozkurczowego serca. Program ćwiczeń aerobowych może poprawić funkcję rozkurczową serca i może być bardzo pomocny w zaburzeniach rozkurczowych. W rzeczywistości program ćwiczeń jest jedyną terapią, która została udowodniona w celu poprawy jakości życia pacjentów z tym schorzeniem. Powinieneś porozmawiać z lekarzem o skierowaniu cię do programu rehabilitacji kardiologicznej, aby rozpocząć.
Nadciśnienie.
Należy dokładnie ocenić stan nadciśnienia tętniczego. Nadciśnienie często występuje u osób z dysfunkcją rozkurczową i może być trudne do zdiagnozowania. Co gorsza, nadciśnienie tętnicze jest często nieadekwatnie leczone. Ale jeśli masz zaburzenia czynności rozkurczowej, niezwykle ważne jest, aby lekarz zadbał o to, aby ciśnienie krwi było w optymalnym zakresie.
- Przeczytaj o diagnozowaniu nadciśnienia tętniczego.
Choroba wieńcowa. (CAD)
Osoby z dysfunkcją rozkurczową powinny być również oceniane pod kątem obecności choroby wieńcowej (CAD); jeśli zdiagnozowano CAD, należy go traktować agresywnie. Okultyzm (to znaczy niezdiagnozowany i bezobjawowy) CAD jest częstą przyczyną dysfunkcji rozkurczowej.
- Przeczytaj o diagnozowaniu CAD.
- Przeczytaj o leczeniu CAD.
Migotanie przedsionków.
Jeśli masz migotanie przedsionków, ta arytmia serca powinna być odpowiednio leczona. U osób z dysfunkcją rozkurczową i migotaniem przedsionków strategia kontroli rytmu jest zwykle preferowana w stosunku do strategii kontroli częstości. (Przeczytaj o kontroli rytmu a kontroli rytmu w migotaniu przedsionków). Jeśli jednak nie można utrzymać prawidłowego rytmu serca, szczególnie ważne jest kontrolowanie częstości rytmu serca, ponieważ szybkie rytmy serca często spowodowane przez migotanie przedsionków mogą powodować znaczne pogorszenie czynności serca u osób z dysfunkcją rozkurczową.
Cukrzyca i otyłość.
Cukrzyca i otyłość są powiązane z dysfunkcją rozkurczową. Utrata masy ciała i utrzymywanie cukrzycy pod kontrolą może pomóc w powstrzymaniu pogorszenia dysfunkcji rozkurczowej.
Zaburzenia oddychania snu
Zaburzenia oddychania podczas snu, szczególnie stany bezdechu sennego, mogą znacząco przyczynić się do dysfunkcji rozkurczowej. Osoby z dysfunkcją rozkurczową – szczególnie jeśli są otyłe lub mają objawy sugerujące zaburzenia oddychania w czasie snu – powinny być oceniane na bezdech senny, a jeśli zostaną zdiagnozowane, powinny być leczone.
Leczenie rozkurczowej niewydolności serca
Leczenie rozkurczowej niewydolności serca (którą kardiolodzy nazywają teraz "niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową") może stanowić wyzwanie. W przeciwieństwie do klasycznej skurczowej niewydolności serca, w której wiele badań ujawniło określone schematy leczenia uzależnień, które znacznie poprawiają śmiertelność, brak takich badań dotyczących rozkurczowej niewydolności serca. Ponadto, ponieważ komory w rozkurczowej niewydolności serca są małe i sztywne (raczej niż rozszerzone i zwiotczałe), wiele leków powszechnie stosowanych w klasycznej niewydolności serca może potencjalnie pogarszać rozkurczową niewydolność serca.
Leki stosowane w rozkurczowej niewydolności serca często ograniczają się do stosowania leków moczopędnych, takich jak furosemid (Lasix) w celu zmniejszenia nadmiaru sodu i wody z organizmu oraz w celu zmniejszenia objawów zastoju i obrzęku płuc. Istotne są również leki kontrolujące nadciśnienie.
Ponadto w badaniu TOPCAT leczenie spironolaktonem (lekiem moczopędnym) zmniejszyło potrzebę hospitalizacji u osób z rozkurczową niewydolnością serca, ale nie zmniejszyło wskaźnika śmiertelności.
Ale najważniejszą terapią rozkurczowej niewydolności serca jest agresywna kontrola tych samych czynników, wymienionych powyżej, które są ważne w leczeniu dysfunkcji rozkurczowej. Spośród nich trening wysiłkowy (już nie siedzący) jest jedyną metodą wykazaną w badaniach klinicznych, która znacząco poprawia jakość życia u osób z rozkurczową niewydolnością serca.
Jakie są rokowania zaburzeń rozkurczowych?
Osoby, które doświadczyły epizodu rozkurczowej niewydolności serca, mają poważny, zagrażający życiu stan serca. Chociaż ich ogólne rokowanie może być nieco lepsze niż dla pacjentów z klasyczną skurczową niewydolnością serca, to nadal jest znacznie zmniejszone. Dlatego każdy, kto miał rozkurczową niewydolność serca, musi być leczony agresywnie – próbując opanować wszystkie podstawowe stany związane z tą diagnozą.
U osób, u których zdiagnozowano dysfunkcję rozkurczową, ale u których nie wystąpiły objawy niewydolności serca, gromadzą się dowody, że osoby te mają wyższą śmiertelność niż normalnie. To odkrycie nie powinno być zaskakujące, gdy weźmiesz pod uwagę podstawowe przyczyny dysfunkcji rozkurczowej, skłonność lekarzy do "podżegania" do dwóch najczęstszych z nich (tj. Nadciśnienia i nierozpoznanej choroby tętnic wieńcowych) oraz trudności, jakie większość ludzi ma z tego powodu. zmienianie zwyczajowo siedzącego trybu życia i odchudzanie.
Zaburzenia czynności rozkurczowej to ważny warunek, który przynajmniej powinien skłonić do dokładnego poszukiwania przyczyn, a następnie agresywnego leczenia. Odpowiednie leczenie dysfunkcji rozkurczowej może znacznie poprawić prawdopodobieństwo uzyskania dobrego wyniku.
