Kiedy naukowcy mówią o "chęci leczenia"
Podczas stosowania w badaniach medycznych wyrażenie "zamiar leczenia" odnosi się do rodzaju projektu badawczego. W tego typu badaniach naukowcy analizują wyniki swoich badań w oparciu o to, co kazano pacjentom robić. Innymi słowy, lekarze badają wyniki pacjentów w oparciu o to, jak powinny być traktowane, zamiast tego, co faktycznie się wydarzyło. Na przykład, jeśli osoba biorąca udział w badaniu jest losowo przydzielana do leczenia medycznego, ale kończy się operacją – lub w ogóle nie stosuje leczenia – ich wyniki są nadal uważane za część grupy leczenia medycznego. W idealnym świecie, oczywiście, zamiar leczenia i rzeczywistego leczenia byłby taki sam. W realnym świecie bardzo się to różni, w zależności od charakteru tego, co jest badane. Dlaczego stosowane są te modele
Z założenia stosuje się modele, które mają być stosowane z wielu powodów. Największe jest to, że z praktycznego punktu widzenia mają po prostu sens. Naukowcy chcą wiedzieć, jak leki lub zabiegi będą działać w prawdziwym świecie. W prawdziwym świecie nie wszyscy biorą narkotyki zgodnie z zaleceniami. Nie każdy kończy operację, która jest zalecana. Stosując model leczenia, naukowcy mogą analizować, w jaki sposób leczenie działa w nieco bardziej realistycznym kontekście. Zamiar leczenia wyraźnie potwierdza fakt, że sposób działania leków w laboratorium może mieć bardzo niewiele wspólnego z ich działaniem w terenie.
W rzeczywistości jednym z powodów, dla których obiecujące leki są tak rozczarowujące, gdy są uwalniane, jest to, że ludzie nie przyjmują ich tak, jak robią to podczas studiów. (Często występują również inne różnice między pacjentami w świecie rzeczywistym a pacjentami będącymi badaczami).
Wady
Nie wszyscy ludzie chcą leczenia.
Jednym z powodów jest to, że mogą lekceważyć potencjalną skuteczność leku. Na przykład, wczesne próby profilaktyki przedekspozycyjnej na HIV u homoseksualnych mężczyzn wykazały, że leczenie wydawało się stosunkowo skuteczne … ale tylko u osób, które brały go regularnie. Ogólne wyniki pokazane przez zamiar leczenia modeli były o wiele mniej zachęcające. Niektórzy mówią, że lek nie działa, jeśli pacjenci go nie przyjmą. Inni mówią, że nie można oceniać leku, jeśli pacjenci nie przyjmują go zgodnie z zaleceniami. Obie strony mają rację. Nie ma idealnej odpowiedzi. Którą analizę najlepiej wykorzystać w pewnym stopniu zależy od pytania.
Czasami naukowcy, którzy początkowo opracowali badanie do analizy intent-to-treat, skończą analizować leczenie zarówno w ten sposób, jak i za protokołem. (W przypadku analizy na podstawie protokołu porównują osoby, które faktycznie otrzymały leczenie, z osobami, które tego nie zrobiły, niezależnie od randomizacji). Zazwyczaj robi się to, gdy analiza traktowana nie wykazuje efektu lub nie ma znaczącego wpływu, ale ma pewien wpływ jest widoczny dla osób, które faktycznie wzięły leczenie. Jednak ten rodzaj selektywnej, post-hoc analizy jest niezadowolony przez statystyków. Może dostarczyć mylących wyników z kilku powodów.
Jednym z takich powodów jest to, że ci, którzy otrzymali leczenie, mogą być inni niż ci, którzy tego nie zrobili.
Kiedy zamiar leczenia jest mniej obiecujący niż wcześniejsze, baczniej obserwowane badania, naukowcy często pytają dlaczego. Może to być próba ratowania tego, co zostało uznane za obiecujące leczenie. Jeśli okaże się na przykład, że ludzie nie przyjmowali leków, ponieważ źle smakują, problem ten można łatwo naprawić. Czasami jednak wyniki mniejszych badań po prostu nie mogą być powtórzone w szerszym badaniu, a lekarze nigdy nie są całkowicie pewni powodu.
Prawdą jest, że różnice między wczesnymi badaniami skuteczności i zamiarami leczenia są głównym powodem, dla którego ważne jest, aby traktować modele.
Ten rodzaj badań ma na celu zlikwidowanie luki w zrozumieniu między tym, jak leki działają w badaniach naukowych i jak działają w rzeczywistym świecie. Ta luka może być duża.
