Dobra lekarz leczy chorobę; wielki lekarz leczy pacjenta cierpiącego na chorobę – William Osler (kanadyjski lekarz, 1849-1919)
Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, czego pacjenci chcą od spotkania z lekarzem? W myślach jednego lekarza Del (Delbanco, 1992) :Pacjenci chcą być w stanie zaufać kompetencjom i skuteczności swoich opiekunów.
- Pacjenci chcą być w stanie skutecznie negocjować system opieki zdrowotnej i być traktowani z godnością i szacunkiem.
- Pacjenci chcą zrozumieć, w jaki sposób ich choroba lub leczenie wpłynie na ich życie, i często obawiają się, że ich lekarze nie mówią im wszystkiego, co chcą wiedzieć.
- Pacjenci chcą omówić wpływ choroby na rodzinę, przyjaciół i finanse.
- Pacjenci martwią się o przyszłość.
- Pacjenci martwią się i chcą nauczyć się dbać o siebie z dala od warunków klinicznych.
- Pacjenci chcą, aby lekarze skupili się na swoim bólu, fizycznym dyskomforcie i upośledzeniu czynnościowym.
- Związek
Związek między pacjentem a lekarzem jest analizowany od początku 1900 roku. Przedtem, kiedy medycyna była bardziej nauką niż sztuką, lekarze pracowali nad udoskonaleniem swojej chorej opieki, ponieważ leczenie często było niemożliwe, a leczenie miało ograniczony wpływ.
W połowie stulecia, kiedy pojawiła się nauka i technologia, interpersonalne aspekty opieki zdrowotnej zostały przyćmione.
Odnotowano ponowne zainteresowanie medycyną jako procesem społecznym. Lekarz może wyrządzić tak dużą szkodę pacjentowi z powodu najmniejszego śladu słowa, jak w przypadku noża.
Komponenty instrumentalne i ekspresyjne
Relacja lekarz-pacjent ma dwa wymiary:
instrumentalny
- ekspresyjny
- Komponent "instrumentalny" the obejmuje kompetencje lekarza w zakresie technicznych aspektów opieki, takie jak:
wykonywanie badań diagnostycznych badania fizykalne
- przepisywanie leczenia
- Składnik express "ekspresyjny" reflect odzwierciedla sztukę medycyny, w tym oddziaływanie interakcji, takie jak ciepło i empatia, oraz sposób, w jaki lekarz podchodzi do pacjenta.
- Typowe modele relacji między pacjentem a lekarzem
Model aktywności i pasywności – nie najlepszy model w przypadku przewlekłego zapalenia stawów Niektórzy uważają, że różnica w sile pomiędzy pacjentem a lekarzem jest niezbędna dla stałego przebiegu opieki medycznej. Pacjent szuka informacji i pomocy technicznej, a lekarz formułuje decyzje, które pacjent musi zaakceptować. Chociaż wydaje się to odpowiednie w nagłych przypadkach medycznych, model ten, znany jako model pasywności aktywności, stracił popularność w leczeniu stanów przewlekłych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń. W tym modelu lekarz aktywnie leczy pacjenta, ale pacjent jest pasywny i nie ma kontroli. Model oparty na poradnictwie i współpracy – najbardziej rozpowszechniony model
Model współpracy z poradnictwem
jest najbardziej rozpowszechniony w obecnej praktyce medycznej. W tym modelu lekarz zaleca leczenie, a pacjent współpracuje. Jest to zbieżne z teorią "doktor wie najlepiej", według której lekarz jest pomocny i nie jest autorytarny, ale odpowiada za wybór odpowiedniego leczenia.
Pacjent, mając mniejszą moc, powinien postępować zgodnie z zaleceniami lekarza.
Model Wzajemnego Uczestnictwa – Wspólna Odpowiedzialność
W trzecim modelu model wspólnego uczestnictwa , lekarz i pacjent wspólnie ponoszą odpowiedzialność za podejmowanie decyzji i planowanie przebiegu leczenia. Pacjent i lekarz szanują nawzajem swoje oczekiwania, punkt widzenia i wartości.
Niektórzy twierdzili, że jest to najbardziej odpowiedni model dla chorób przewlekłych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń, gdzie pacjenci są odpowiedzialni za wdrożenie leczenia i określenie jego skuteczności.
Zmiany w przebiegu przewlekłych chorób reumatycznych wymagają od lekarza i pacjenta otwartej komunikacji.
Jaki jest naprawdę optymalny model przewlekłego zapalenia stawów? Niektórzy reumatolodzy mogą uważać, że optymalny model relacji między lekarzem a pacjentem znajduje się gdzieś pomiędzyporadnictwem – współpracą
i
wzajemnym udziałem.
W rzeczywistości charakter relacji lekarz-patent zmienia się z biegiem czasu. Na początku, w momencie diagnozy, edukacja i wskazówki są przydatne w nauce zarządzania chorobą. Po ustaleniu planów leczenia pacjent przechodzi w kierunku modelu
wzajemnego uczestnictwa , który monitoruje objawy, zgłasza trudności i pracuje z lekarzem, aby zmodyfikować swój plan leczenia. Skuteczność leczenia Skuteczność leczenia jest w dużej mierze zależna od pacjenta, który wykonuje wskazówki lekarza (tj. Zgodności). Możliwości leczenia zapalenia stawów mogą obejmować: przyjmowanie przepisanych leków zakres ćwiczeń ruchowych i wzmacniających techniki ochrony stawów
naturalne środki zaradcze
techniki przeciwbólowe
- przeciwzapalne diety
- kontrola wagi
- fizjoterapia
- Nieprzestrzeganie planu leczenia zakłada wynik negatywny, przy założeniu, że:
- leczenie jest odpowiednie i zwykle skuteczne
- istnieje związek między przestrzeganiem zaleceń a poprawą stanu zdrowia
- pacjent jest w stanie przeprowadzić plan leczenia
- Jakie są efekty skutecznego związku między pacjentem a lekarzem?
Kiedy stosunek między lekarzem a pacjentem obejmuje kompetencje i komunikację, zazwyczaj lepsze jest przestrzeganie leczenia. Kiedy lepsze przestrzeganie leczenia jest połączone z zadowoleniem pacjenta z opieki, ODPOWIEDNIE ZDROWIE i LEPSZA JAKOŚĆ ŻYCIA są oczekiwanymi rezultatami. Konkluzja: Na sukces leczenia duży wpływ może mieć relacja lekarz-pacjent.
