Prawie wszystkie kobiety doświadczają objawów przedmiesiączkowych w ciągu tygodnia lub dwóch przed upływem okresu.
Nie znamy dokładnej przyczyny PMS. Ale wiemy, że cykliczne zmiany hormonów jajnika – estradiolu i progesteronu – oddziałują z niektórymi związkami chemicznymi w twoim mózgu zwanymi neuroprzekaźnikami. Połączenie tych zmian hormonalnych i chemicznych jest odpowiedzialne za zmiany fizyczne i nastrój PMS.
Jak zachodzą te zmiany hormonalne?
Aby zrozumieć, co się dzieje, ważne jest zrozumienie dynamicznych zmian zachodzących w twoim ciele między okresami. Chociaż mamy tendencję do postrzegania początku krwawienia jako "końca miesiąca", tak naprawdę jest to początek nowego cyklu. Pamiętaj, że są dwaj główni gracze w twojej miednicy, twojej macicy i twoich jajnikach. W momencie, w którym zaczyna się twój okres, twoje jajniki już produkują hormony, aby przygotować się do następnej owulacji. Z technicznego punktu widzenia jest to znane jako faza pęcherzykowa cyklu miesiączkowego i trwa od pierwszego dnia okresu aż do owulacji, która ma miejsce mniej więcej czternaście dni później.
Uważa się, że zmiany hormonalne wywołane owulacją są odpowiedzialne za objawy, które mogą wystąpić podczas drugiej fazy cyklu miesiączkowego. Z technicznego punktu widzenia ta druga część cyklu miesiączkowego nazywana jest fazą lutealną i trwa od owulacji do pierwszego dnia okresu.
Powszechnie uważa się, że ta część cyklu miesiączkowego nosi nazwę napięcia przedmiesiączkowego, a dokuczliwe objawy występujące w tym czasie zaczęły być znane jako zespół napięcia przedmiesiączkowego lub zespół napięcia przedmiesiączkowego.
Dokonywanie diagnozy
Rozpoznanie zespołu napięcia przedmiesiączkowego opiera się nie tylko na obecności objawów, ale także na tym, jak bardzo te dolegliwości Cię niepokoją.
Tak więc, chociaż większość kobiet ma objawy przedmiesiączkowe, tylko u około 40% kobiet rozpoznaje się zespół napięcia przedmiesiączkowego / zespół napięcia przedmiesiączkowego.
Badania pokazują, że kobiety są najczęściej diagnozowane z PMS / PMDD po 30. roku życia. Ważne jest, aby pamiętać, że czas diagnozy nie jest taki sam jak początek objawów, a eksperci zgadzają się, że PMS / PMDD może wystąpić w każdej menstruacji kobieta bez względu na jej wiek. Najważniejszą częścią postawienia diagnozy jest upewnienie się, że objawy nie są spowodowane innym podstawowym stanem chorobowym.
Najlepszym sposobem, aby ustalić, że lekarz powinien wziąć pełną historię medyczną i aby ukończyć rejestr objawów przez co najmniej dwa cykle.
Monitorowanie symptomów
Ten dziennik objawów pomoże tobie i twojemu lekarzowi zebrać dane niezbędne do prawidłowej diagnozy PMS lub PMDD. Chociaż diagnoza może być postawiona tylko na podstawie historii, trudno jest dokładnie zapamiętać, kiedy w trakcie cyklu pojawiły się objawy i to jest kluczem do postawienia prawidłowej diagnozy. Jeśli to możliwe, śledzić objawy, zanim skontaktujesz się z lekarzem. Zalecam używanie tego rejestru symptomu lub aplikacji śledzenia okresów, aby pomóc Ci zebrać informacje.
Możesz mieć PMS, jeśli masz co najmniej jeden z następujących objawów fizycznych lub związanych z nastrojem, które uważasz za uciążliwe, rozpoczyna się tydzień lub dwa przed okresem i ustępuje w ciągu pierwszych kilku dni krwawienia. U pacjenta może występować PMDD, bardzo ciężka forma zespołu napięcia przedmiesiączkowego, jeśli objawy powodują istotne upośledzenie społeczne lub fizyczne. Na przykład argumenty w domu lub w pracy, które mają wpływ na twoje relacje lub pracę.
- Drażliwość
- Depresja
- Wybuchy gniewu
- Niepokój
- Zamieszanie
- Wycofanie społeczne
- Wrzaski płaczące
- Słabe koncentracje
- Bezsenność
- Zwiększone drzemki
- Zmiana pożądania seksualnego
- Miękkość piersi
- Nadymanie brzucha
- Ból głowy
- Obrzęk kończyn
- Zmęczenie
- Zwiększenie masy ciała
- Bóle mięśni
- Zachęcam do jedzenia
Kluczowe znaczenie mają te symptomy TYLKO w ciągu dwóch tygodni przed okresem. Niektóre z typowych stanów medycznych, które mają podobne objawy to:
- Depresja
- Niepokój
- Migrena
- Zespół jelita drażliwego
- Niedoczynność tarczycy
Twój dziennik objawów pomoże uniknąć błędnej diagnozy.
