Interleukina-2 dla przerzutowego czerniaka jest jedną z dwóch metod leczenia zatwierdzonych dla tej choroby. Czerniak, który rozprzestrzenił się poza skórę na odległe narządy, nazywany jest "przerzutowym" (lub stadium IV) czerniakiem. Chociaż opcje leczenia są obecnie bardzo ograniczone, niektóre osoby przeżywają ten najpoważniejszy etap choroby. W tej dziedzinie prowadzi się wiele badań, ale jak dotąd zatwierdzono tylko dwie terapie: interferon-alfa2b i aktywator układu odpornościowego interleukina-2 (IL-2).
Jeśli twój onkolog zalecił IL-2, ten przegląd uzbroi Cię w kluczowe informacje, których potrzebujesz, aby zrozumieć, jak to działa, jego skuteczność i skutki uboczne.
Interleukina-2
Nazywana także proleukiną i aldesleukiną, IL-2 została zatwierdzona przez Food and Drug Administration (FDA) do leczenia przerzutowego czerniaka w 1998 roku. (Niestety, od tego czasu nie zatwierdzono żadnych innych leków przeciw czerniakowi.)
IL- 2 różni się od leku chemioterapeutycznego – w rzeczywistości jest naturalną częścią układu odpornościowego twojego organizmu. Jest to rodzaj cząsteczki przekaźnikowej zwanej "cytokiną", która jest wydzielana z pewnych komórek w celu ostrzeżenia innych komórek o zaraźliwym najeźdźcy. Od 1970 r. Odkryto przynajmniej 15 różnych rodzajów interleukin: wiadomo, że IL-2 specyficznie stymuluje wzrost i dojrzewanie dwóch rodzajów białych krwinek, zwanych "limfocytami T i B". IL-2 stosowana w leczeniu przerzutowego czerniaka nie pochodzi z organizmu, ale jest produkowana masowo, przy użyciu technik inżynierii genetycznej.
Ma takie same właściwości jak naturalna wersja, ale ma nieco inną nazwę, aldesleukin.
Dowody na skuteczność interleukiny-2
W badaniach, które doprowadziły do zatwierdzenia, 6 procent wybranych pacjentów (w dobrym stanie fizycznym i psychicznym) z przerzutowym czerniakiem miało całkowitą odpowiedź na wysoką dawkę IL-2 i 10 procent miał częściową odpowiedź.
Pełna odpowiedź jest zdefiniowana jako długotrwałe (10+ lat i zliczanie) eliminacja choroby, chociaż nie jest technicznie "lekarstwem". Bez względu na terminologię, jest to jedyny dostępny lek, który ma nawet możliwość tak pozytywnego i długotrwałego efektu. Odpowiedzi obserwowano u pacjentów z różnymi przerzutami, w tym w płucach, wątrobie, węzłach chłonnych, tkankach miękkich, nadnerczach i podskórnych (głębokich) warstwach skóry. Jednakże IL-2 nie jest zalecany u pacjentów z istniejącymi przerzutami do mózgu.
Przeprowadzono wiele badań klinicznych (i nadal trwają), próbując zwiększyć częstość odpowiedzi IL-2, łącząc ją z innymi lekami. Na przykład w badaniu wykazano wyższą częstość odpowiedzi, gdy podawano IL-2 w połączeniu ze szczepionką (22 procent) w porównaniu z samą IL-2 (13 procent). Niestety, wiele prób połączenia IL-2 z różnymi lekami chemioterapeutycznymi (cisplatyna, winblastyna, dakarbazyna i inne) – podejście zwane "biochemioterapią" – jak również z innymi lekami (interferon-alfa2b, itp.) Jak dotąd wykazały brak znaczącej poprawy w statystyce, która naprawdę się liczy: czas przeżycia.
Stosowanie interleukiny-2
IL-2 podaje się w 15-minutowym wlewie dożylnym co 8 godzin przez 5 dni.
Każdy cykl leczenia składa się z dwóch 5-dniowych cykli leczenia podzielonych przez 9-dniowy okres odpoczynku, a wiele kursów jest normą. Zazwyczaj obraz zostanie zobrazowany około miesiąc po zakończeniu pierwszego leczenia. Jeśli odpowiadasz, najprawdopodobniej zaoferowany Ci będzie drugi kurs leczenia przez 6 do 12 tygodni po ukończeniu pierwszego kursu. Aby kwalifikować się do leczenia IL-2, musisz być w stosunkowo dobrej kondycji fizycznej, z dobrym funkcjonowaniem serca, płuc, wątroby i nerek.
Potencjalne skutki uboczne
IL-2 ma częste, często poważne i czasami śmiertelne efekty uboczne. Powinien on być podawany w szpitalu pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych.
Musi być dostępna placówka intensywnej terapii i specjaliści z zakresu medycyny sercowo-płucnej lub intensywnej opieki medycznej. Wskaźnik zgonów związanych z zażywaniem narkotyków w badaniach klinicznych pacjentów z przerzutowym czerniakiem, którzy otrzymali IL-2, wynosił 2%.
Wiele działań niepożądanych wynika z "wycieku kapilarnego", który rozpoczyna się natychmiast po rozpoczęciu leczenia. Wyciek kapilarny powoduje wyciek białek z krwi, co powoduje obniżenie ciśnienia krwi. Najczęstsze działania niepożądane są następujące:
- nudności, wymioty, biegunka, utrata apetytu
- osłabienie i zmęczenie
- objawy grypopodobne (gorączka, dreszcze, ból głowy i bóle mięśniowe)
- niskie ciśnienie krwi
- ból ogólny, ból w klatce piersiowej (dusznica bolesna) )
- problemy z oddychaniem z powodu płynu w płucach
- zwiększenie masy ciała, zatrzymanie płynów
- skutki psychiczne (paranoja, halucynacje, bezsenność)
- świąd, łuszczenie się skóry
- niedokrwistość (mała liczba czerwonych krwinek)
- mała liczba płytek krwi (zwiększone ryzyko krwawienia )
- niska liczba białych krwinek
- uszkodzenie nerek
- owrzodzenie jamy ustnej
Te działania niepożądane występują rzadziej, ale zgłaszano je u niektórych osób przyjmujących IL-2:
- nieprawidłowy rytm serca, zawał serca
- niewydolność oddechowa
- ciężkie zakażenia
- krwawienie z przewodu pokarmowego
- problemy z tarczycą
- problemy z wątrobą
- ciężkie zawroty głowy, omdlenia
Ostrzeżenia / interakcje
IL-2 może znacznie nasilić działania niepożądane innych leków i chorób, dlatego należy powiedzieć lekarzowi, jeśli:
- problemy z nerkami
- on choroba art.
- choroba wątroby
- choroba płuc
- zaburzenie drgawkowe
- choroba tarczycy
- infekcje
- wszelkie alergie
- wszelkie zaburzenia immunologiczne
Należy również poinformować lekarza o wszelkich lekach dostępnych bez recepty lub lekach na receptę, w szczególności kortykosteroidach, indometacynie, ciśnieniu krwi leki, leki przeciwdepresyjne, leki przeciwlękowe lub inne leki przeciwnowotworowe. Nie rozpoczynać ani nie przerwać żadnego leku bez zgody lekarza.
Uwaga: Informacje te mogą nie uwzględniać wszystkich możliwych środków ostrożności, interakcji lub niepożądanych skutków dla tego leku. Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące przyjmowanego leku, koniecznie skonsultuj się ze swoim pracownikiem służby zdrowia.
Źródła:
